Inhoudelijk onderzoek
- Rosan Snelleman, Birthe Wolf, Bram Wickel
- 4 mrt 2016
- 11 minuten om te lezen
De DVD kent een uitgebreid commentaar van beide regisseurs, Pete Docter en Ronnie del Carmen. Onderstaand een achtergrondonderzoek naar de film op basis van dit commentaar, aangevuld met meerdere andere bronnen, zoals een van de psychologen die meewerkten aan de film, Dacher Keltner en interviews met de regisseurs.
Visie en achtergrond
De boodschap van de film is, dat emoties de sleutel tot relaties zijn. De emoties die mensen in het algemeen willen vermijden, zoals verdriet of woede, kunnen juist tot diepere relaties leiden. Psycholoog Dacher Keltner vertelt dat dit in de film subtiel tot uitwerking is gekomen. Alles wat we doen in relatie tot elkaar, gebeurt vanuit een emotion-based-drive. Emoties bepalen ons gedag naar anderen toe.
De film laat de noodzaak van verdriet zien. Als je alle emoties ondergaat, wordt het leven voller, rijker en complexer. Keltner vult aan dat emoties helpen bij het maken van beslissingen en het doorstaan van veranderingen. Dit zijn de twee belangrijkste boodschappen in de film. Hiernaast zit de film vol met andere wijze lessen en boodschappen.
In een interview met Pete Docter geeft hij aan dat het voor de geloofwaardigheid van de film belangrijk is om universele menselijke ervaringen te gebruiken als basis voor de film. Puberteit, je verdrietig voelen en verhuizen zijn ervaringen die voor veel mensen herkenbaar zijn.
Kindertijd
Tijdens de reis van Plezier en Verdriet door het geheugen van Riley komen zij langs de vroege kindertijd van Riley. Plezier wil vasthouden aan deze kindertijd, omdat Riley toen nog vrolijk en gelukkig was. Verdriet weet juist intuïtief dat het tijd is om door te gaan. Dit komt ook naar voren in de personage van BingBong, de vergeten fantasievriend uit de peutertijd van Riley. De scene waarin BingBong zichzelf opoffert en Plezier vraagt haar naar de maan te brengen (‘Take her to the moon for me’), is een poging om Riley toch nog iets kinderlijks mee te geven.
Ook verbeeldingsland is hier een voorbeeld van: het is weergegeven als een verlaten pretpark, heeft geen kleur en is verlaten.
Puberteit
Toen Riley nog jong was, was haar leven fijn en kleurrijk. De fragementen over de jonge Riley zijn dan ook kleurrijk weergegeven. Als Riley ouder wordt (11 jaar) komt zij in de vroege puberteit. Ook gebeurt er dan iets groots: niet alleen verhuist ze naar een nieuwe plaats zonder vriendjes en vriendinnetjes, ook gaat er nog eens van alles mis met het nieuwe huis en de verhuiswagen. De beelden worden dan steeds somberder en kleurlozer. Dacher Keltner vertelt dat het heel normaal is dat kinderen aan het begin van de puberteit een dip in hun geluksgevoel ervaren. De depressieve gevoelens die Riley ervaart zouden dan ook herkenbaar moeten zijn voor veel pubers. In de film wordt duidelijk gemaakt dat dit gewoon een onderdeel van opgroeien is en dat dit dus heel normaal en oke is.
Cinemafotografisch
De film kent een contrast tussen de twee werelden: eentje binnen en eentje buiten de mens. Op basis van dat contrast is er een camerastructuur ontwikkeld. Er zijn twee camerastijlen ontwikkeld: een voor binnen en een voor buiten.
Voor de buitenwereld: er wordt gefilmd op een echte locatie, die realistisch moet zijn, met foutjes zoals ook in het echt. De camera beweegt ook meer, zoals een Steadycam en een handcamera doen. Buiten begonnen ze meestal met het filmen met een Steadycam. In de tweede akte worden de emoties van Riley ingeperkt en worden deze instabiel. Daar werd de camerastijl veranderd. De camera werd op een drievoet gezet. Dat geeft Rileys instabiele emoties meer nadruk. In de derde akte wordt alles intenser en wordt de handcamera gebruikt. De werelden komen nu dichter bij elkaar.
Voor de binnenwereld: dat is een perfecte, virtuele wereld. Binnen is er meer structuur dan buiten. Er wordt een studiocamera op rails gebruikt, een beheerste camerabeweging. In navolging van de klassieke Hollywoodfilms uit de jaren ’40 en ’50 doen ze ook aan het begin van deze film alsof binnen alles heel groot is. Dit is nagebootst in Inside out. De beweging en de wijze waarop de kraan wordt gebruikt zijn heel beheerst en ook wat trager. In akte 2 en 3 wordt het beeld wat kleiner gehouden en bewegen de rails en de kraan wat sneller. Zo willen de filmmakers de voortgang van het begin naar later laten zien.
In akte 1 en 2 heeft elke wereld zijn eigen stijl van camerabeweging. Dat wordt in akte 3 afgewisseld tussen de 2 werelden. De intensiteit knalt op elkaar, aldus de filmmakers, en de werelden komen samen.
Op het einde van de film worden de herinneringen die plezier heeft meegenomen en die Verdriet uiteindelijk mocht aanraken, teruggespeeld. Dat is met dubbele frames gedaan, om het idee van slow-motion te geven.
Over het algemeen geldt, dat de personages vaak midden in beeld zijn, om het verhaal te vertellen. Dit zie je ook terug in Inside Out: Plezier en Riley zijn het middelpunt van het beeld en ook van het verhaal. Over de beweegrichting is ook nagedacht: om het Hoofdkwartier te verlaten, ga je rechts in beeld. Als iemand naar het Hoofdkwartier toegaat, komt deze van links.
Riley wordt altijd in het midden getekend, met haar ouders aan haar zij. Dat betekent dat Riley zichzelf in het middelpunt ziet. Wanneer Riley echter op het punt komt, dat ze zich niet meer verbonden voelt met haar ouders, dan verandert het beeld en wordt zij aan de zijkant geplaatst.
Er is geen close-up van Plezier. Pas wanneer zij haar lesje heeft geleerd, aan het eind van de film, komt de camera dichtbij en komt zij close in beeld.
Problemen en opvallende scenes
Omdat de vijf emoties in Rileys hoofd zitten, is het verhaaltechnisch niet mogelijk om de emoties samen met Riley in het filmbeeld voor te laten komen. Om toch bepaalde momenten zowel met Riley als met de emoties te laten zien, hebben de schrijvers ervoor gekozen om de emoties via Rileys ogen (een soort one-wayscreen) mee te laten kijken. Ook via de herinneringen in Rileys geheugen kunnen de emoties meekijken met wat Riley meemaakt.
De eerste scene die werd goedgekeurd was de scene ‘Etenstijd’. Al drie jaar voordat de film af was, was deze scene goedgekeurd. De moeilijkheid hier was: hoe kun je tussen drie hoofden (zowel binnen als buiten) navigeren zonder dat het verwarrend wordt? Dat werd onder meer gedaan door de emoties te laten lijken op hun personage. Deze scene maakte duidelijk hoe leuk de film kon zijn met het saaie van de buitenwereld en de opwinding van de binnenwereld.
De vijf emoties
Selectie van emoties
Voordat een keuze werd gemaakt voor de basisemoties, zijn 27 emoties bestudeerd, waaronder Pride, Surprise en Trust. Uiteindelijk zijn er 5 overgebleven. Dit zijn de vijf emoties die het meest bestudeerd zijn en waar de wetenschap het meest vanaf lijkt te weten. De personage Riley zou completer zijn als ze misschien wel 15-20 emoties had gehad, maar dat zou verhaaltechnisch te verwarrend zijn. De keuze voor de emoties, Angst, Plezier, Verdriet, Afkeer en Woede is om een gesimplificeerde, maar toch zo volledig mogelijke persoonlijkheid te creëren. Psycholoog Dacher Keltner geeft aan dat voor de begrijpelijkheid van de film het een goede keus is geweest, maar benadrukt dat er toch wel veel andere emoties zijn die essentieel zijn voor de persoonlijkheid, zoals liefde en sympathie. De vijf emoties zijn bewust vormgegeven. Afkeer heeft de vorm van een broccoli, omdat in de film regelmatig naar voren komt dat Riley hier een hekel aan heeft. Angst heeft de vorm van een zenuw, Verdriet van een traan en Plezier van een ster. Woede heeft de vorm van een (vuurvaste) baksteen.
In een interview geeft Pete Docter aan dat het bij animatiefilms van belang is om menselijke eigenschappen toe te schrijven aan niet-menselijke objecten, dit heet personaliseren. Bij Woede wordt bijvoorbeeld de baksteen gepersonaliseerd. Woede houdt steeds zijn emoties in waardoor hij een compact brokje wordt dat op ontploffen staat. Door zijn armen de vorm van zijn lichaam aan te laten nemen wordt dit effect versterkt. De vorm van een baksteen is hoekig, hard, en agressief en dit past perfect bij het karakter Woede.
De relatie tussen de emoties
Aan het begin van de film wordt verdriet weggehouden bij de console, omdat zij alles verdrietig maakt. Plezier wordt boos op Verdriet als zij de herinneringen aanraakt en deze verdrietig maakt. Als Plezier en Verdriet in het langetermijngeheugen van Riley terechtkomen, komen ze Bingbong tegen. Bingbong vindt het moeilijk om om te gaan met het feit dat Riley hem vergeten is. Plezier vindt het gemok van Bingbong zonde van de tijd en probeert hem op te vrolijken. Dit lukt echter niet. Als Verdriet met Bingbong gaat praten, wordt hij heel verdrietig. Dit tot irritatie van Plezier, die vreest dat alles nu nog langer zal duren. Toch blijkt dit juist effectief: nadat Bingbong uitgehuild is voelt hij zich beter en kunnen ze weer verder. Verdriet was in staat om met Bingbong mee te voelen. Plezier begrijpt niet goed wat er gebeurd is.
Op een gegeven moment gaat Plezier de glazen terugkeerbuis in, om te proberen om terug te keren naar het Hoofdkwartier. In deze scene staat Plezier voor de keuze om Verdriet erbij te halen en samen Riley te veranderen, of om alleen te gaan en ervoor te zorgen dat Riley dezelfde blijft. Plezier kiest hier verkeerd en gaat alleen de terugkeerbuis in. Ze laat Verdriet achter. Plezier moet hier nog leren wat echt belangrijk is en dat ook Verdriet een functie heeft. Pas als Plezier een ‘kernherinnering’ vindt in op de herinneringendump, ziet zij in dat Verdriet Riley op bepaalde momenten juist vooruit helpt. Op het einde mag Verdriet dan ook meewerken aan de console en mag zij ook haar handafdruk op de herinneringen achterlaten.
Het hoofdkwartier
Het hoofdkwartier bevindt zich in het hoofd van Riley. Hier worden herinneringen opgeslagen en opgehaald. De emoties bedienen het humeur van Riley door middel van een console. Aan het begin van de film, als Riley nog een baby is, heeft deze maar een knop. Hoe ouder Riley wordt, hoe complexer ook de console.
In het hoofdkwartier komen de herinneringen binnen over dingen die Riley meemaakt. Deze worden gekleurd door de emotie die Riley ervaart. Als zij meer complexe emoties ervaart, krijgen deze herinneringen ook meerdere kleuren. Vanuit het hoofdkwartier is er uitzicht op de vijf eilanden van persoonlijkheid. Volgens psycholoog Keltner is dit een minder waarheidsgetrouwe weergave van persoonlijkheid. Zo zijn erfelijke aspecten, zoals aanleg voor bepaalde karaktertrekken, niet meegenomen.
Gebruik van muziek en geluid
De soundtrack is gecomponeerd door Michael Giacchino.
Bij de abstracte gedachten is er een samenspel met muziek en geluid, omdat het geluid de beelden volgt. Het geluid begint in surround. Als het beeld 2D wordt, gaat het geluid naar voren. Als het beeld abstract wordt, gaat het geluid naar de middenaspecten. En wordt het samengeperst.
In de scene waar Bingbong en Plezier uit de Herinneringendump proberen te komen, is de muziek in mineur om aan te geven ‘we redden het niet’. Over het algemeen is de muziek juist in majeur.
In de scene waarin Riley de buspas uit de portemonnee van haar moeder steelt is de muziek zacht en zijn alle geluidjes en kraakjes die je hoort, harder. Zo gaat dat in het echt ook: wanneer je rondsluipt ben je hyperalert en hoor je alles harder.
In dit filmpje is te zien hoe de muziekopnames van de film zijn gemaakt:
Dit is het hoofdthema van de film:
Making of en behind the scenes
Het maken van Inside Out heeft jaren geduurd. Onderstaande fimpjes geven een goede illustraties van de gebruikte animatietechnieken, muziekopnames, stemacteurs etc.
Filmpje (5.15min) Making Of deel 1, waarin de stemacteurs worden gefilmd terwijl ze de stemmen inspreken:
Filmpje (5.59 min) Making Of deel 2, waarin kleimodellen, papiermodellen, tekeningen, computeranimatie en orkestopnames te zien zijn:
Filmpje (18.20 min) met 107 PIXAR-feitjes over Inside Out
Nadat de hele film is ingesproken en alle beelden zijn gemaakt, is de film nog niet af. Er moet dan nog licht aan het materiaal toegevoegd worden. Op deze manier krijgen de beelden en de personages meer diepgang en wordt het een dynamisch geheel. De grootste uitdaging voor Inside Out was het omgaan met karakters die in feite lichtbronnen zijn. Zo hebben de vijf emoties geen huid, maar zijn ze gemaakt van energie wat een soort bubbelend lichteffect heeft wat je goed kunt zien aan de randen van de karakters. Voor het maken van dit lichteffect is nieuwe technologie ontwikkeld. In plaats van het handmatig toevoegen van licht aan het lichaam van Plezier in iedere scene, kon met deze technologie automatisch een lichtbron gemaakt worden van haar voeten en haar omtrek.
Op bovenstaande afbeelding is het ‘kale’ beeld zonder licht (links) en het beeld met toegevoegd lichteffect te zien (rechts).
De meest interessante feiten staan hieronder:
feit 15: neurowetenschappers zijn geraadpleegd, net zoals kinderpsychologen en psychiaters
feit 30: de krant die Woede leest, heet: ‘Mind reader’.
feit 34: ieder emotie-ontwerp is gebaseerd op een vorm: Plezier op een ster; Verdriet op een traan; Afkeer op een broccoli; Woede op een vuurblok (fire brick) en Angst op een zenuw.
feit 41: dezelfde doosjes waaruit Riley Chinees eet, komen ook voor in eerdere Pixar-films zoals Een Luizenleven.
feit 45: de speeltuin die in Rileys gedachtenbal wordt getoond, is exact dezelfde speeltuin als uit Toy Story 3.
feit 47: het heeft 5 jaar geduurd om de film te maken.
feit 48: dezelfde blauwe vogels uit Pixars korte film For the Birds worden ook in BB getoond: tijdens Rileys autoreis naar San Fransisco zitten de vogels op een hoogspanningskabel (telefoonkabel). Tevens verwijzing naar Hitchcocks film ‘The Birds’.
feit 49: het camouflagepatroon op het t-shirt van een van Rileys nieuwe klasgenoten is gebaseerd op een karakter uit Toy Story.
feit 50: een andere klasgenoot draagt eenzelfde plaatje van een schedel op haar t-shirt als Sid uit Toy Story.
feit 53: sommige auto’s uit BB zijn opnieuw gebruikte modellen uit Cars 2.
feit 54: sommige achtergrondauto’s hebben bumperstickers uit Cars.
feit 58: de wereldbol uit de klas van Riley is identiek aan de wereldbol uit de slaapkamer van Andy uit Toy Story 1, 2 en 3.
feit 60: in Verbeeldingsland is een doos met een plaatje van een clownvis en de titel ‘Find me’, een duidelijke verwijzing naar de film ‘Finding Nemo’.
feit 69: de makers wilden dat de film een wetenschappelijke basis had. Zo denken wetenschappers dat tijdens de slaap onze korte termijn herinneringen worden opgeslagen in ons lange termijn geheugen. Dus wanneer Riley slaapt, schieten haar herinneringen weg in lichtstralen om dit te laten zien.
feit 72: de stem van Mind Worker Cop Jake is de stem van de bassist van de Red Hot Chili Peppers, Flea.
feit 73: de geheugen lichtballen zijn geïnspireerd op de kinetische ballen sculpturen / apparaten van George Rhoads.
feit 86: meisjes tussen de 12 en 16 jaar schijnen het meest emotioneel afgestemd te zijn op andere mensen.
feit 94: de gesp van de riem van (Afkeer) Disgust is in de vorm van een letter D.
feit 98: de inspiratie voor de animatie kwam van classic cartoons en creators als Chuck Jones, Tex Avery, Milt Kahl en John Sibley.
feit 100: baby Riley schreeuwt nadat ze haar broccoli weigert. Deze schreeuw is een opname van de schreeuw van Boo uit de film Monsters, Inc.
feit 102: de emoties van Riley zijn zowel mannelijk als vrouwelijk. De emoties van Rileys vader zijn uitsluitend mannelijk, de emoties van Rileys moeder zijn uitsluitend vrouwelijk. Dat is gedaan om de film begrijpelijk te houden.
feit 103: in de scene waarin Riley een kaartenhuis maakt, is Rileys moeder afgebeeld als de Queen en Rileys vader als de King. Op veel kaarten staat de letter ‘R’, voor Riley.
feit 106: iedere seconde van de film bestaat uit 24 beelden van elk 2 miljoen pixels.
feit 107: ongeveer 177.096 storyboards zijn voor de film getekend. Hiervan zijn 127.781 gebruikt.
Reviews
Publieksrecensies
De negatieve kritieken kunnen als volgt worden samengevat: het is een saai verhaal; de andere drie emoties worden veel te weinig uitgewerkt; kinderen begrijpen de diepgang mbt de emoties niet; irritante karakters; een van de slechtste Pixar-films; weinig diepgang in de karakters; weinig karakterontwikkeling; IMDB.
Professionele recensies
'Pixar returns to form with a dazzlingly imaginative adventure set inside the mind of an 11-year-old girl' - The Guardian
'Weergaloze vormgeving, wirwar van biologie en fantasie is een niet altijd te doorgronden wereld, desalniettemin een van Pixars origineelste producties in jaren' - Moviescene
'In vorm en inhoud de origineelste Pixar film, film verdient een Oscar. De kern van de vertelling - de betekenis van verlies op weg naar volwassenheid - is prachtig vervlochten door de parallelle werelden' - De Volkskrant
'Dat een vernieuwend idee zo effectief uitpakt als hier, komt maar weinig voor. Inside Out is een baanbrekende film, die op een wonderlijk overtuigende manier laat zien hoe ieder mens wordt gevormd door emoties en herinneringen' - Filmtotaal
'Pixar's "Inside Out" is an imaginary foray into the workings of the brain. Inspired by his pre-teen daughter, writer and director Pete Docter made the animated film to help us understand our emotional lives. He consulted with psychologist Paul Ekman and University of Berkeley Professor Dacher Keltner, whose studies reveal that there are six core emotions: anger, fear, sadness, disgust, joy and surprise. Docter, however, found surprise and fear far too similar so he omitted the latter' - The Huffington Post
Bronnen
Director’s comments op de dvd
Comments